امام رضا (ع) با چه سیاست ها و تدابیری مامون را ناکام گذاشت؟
هنگامی که موسی بن جعفر پس از سال ها حبس در زندان هارونی مسموم و شهید
شد، در قلمرو وسیع سلطنت عباسی، اختناقی کامل حکم فرما بود. در آن فضای
گرفته که به گفته یکی از یاران علی بن موسی(ع): «از شمشیر هارون خون می
چکید» (الکافی، ج 8، ص 257)، بزرگ ترین هنر امام معصوم و بزرگوار ما آن بود
که توانست درخت تشیّع را از گزند توفانِ حادثه به سلامت بدارد و از
پراکندگی و دل سردی یارانِ پدر بزرگوار مانع شود. با شیوه تقیّه آمیزِ شگفت
آوری جان خود را که محور و روح جمعیت شیعیان بود حفظ کرد و در دوران قدرت
مقتدرین خلفای بنی عباس و در دوران استقرار و ثبات کامل آن رژیم، مبارزات
عمیق امامت را ادامه داد. تاریخ نتوانسته است ترسیم روشنی از دوران ده ساله
زندگی امام هشتم در زمان هارون و بعد از او در دوران پنج ساله جنگ های
داخلی میان خراسان و بغداد به ما ارائه کند، اما به تدبّر می توان فهمید که
امام هشتم در این دوران همان مبارزه درازمدت اهل بیت را که در همه اعصارِ
بعد از عاشورا استمرار داشته، با همان جهت گیری و همان اهداف ادامه می داده
است.
هنگامی که مأمون در سال صد و نود و هشت از جنگِ قدرت با امین فراغت یافت و
خلافت بی منازع را به چنگ آورد، یکی از اولین تدابیر او حل مشکل علویان و
مبارزات تشیع بود. او برای این منظور، تجربه همه خلفای سلفِ خود را پیش چشم
داشت. تجربه ای که نمایشگر قدرت و وسعت و عمق روزافزون آن نهضت و ناتوانی
دستگاه های قدرت از ریشه کن کردن و حتی متوقف و محدود کردن آن بود. او می
دید که سَطوَت و حشمت هارونی حتی با به بند کشیدن طولانی و بالاخره مسموم
کردن امام هفتم در زندان هم نتوانست از شورش ها و مبارزات سیاسی، نظامی،
تبلیغاتی و فکری شیعیان مانع شود. او اینک در حالی که از اقتدار پدر و
پیشینیان خود نیز برخوردار نبود و به علاوه بر اثر جنگ های داخلی میان بنی
عباس، سلطنت عباسی را در تهدید مشکلات بزرگی مشاهده می کرد، بی شک لازم بود
به خطر نهضت علویات به چشم جدی تری بنگرد.
شاید مأمون در ارزیابی خطر شیعیان برای دستگاه خود واقع بینانه فکر می
کرد. گمان زیاد بر این است که فاصله پانزده ساله بعد از شهادت امام هفتم تا
آن روز و به ویژه فرصت پنج ساله جنگ های داخلی، جریان تشیع را از آمادگی
بیشتری برای برافراشتن پرچم حکومت علوی برخوردار ساخته بود.
مأمون این خطر را زیرکانه حدس زد و درصدد مقابله با آن برآمد و به دنباله
همین ارزیابی و تشخیص بود که ماجرای دعوت امام هشتم از مدینه به خراسان و
پیشنهاد الزامی ولیعهدی به آن حضرت پیش آمد و این حادثه که در همه دوران
طولانی امامت کم نظیر و یا در نوع خود بی نظیر بود تحقق یافت.
اکنون جای آن است که به اختصار، حادثه ولیعهدی را مورد مطالعه قرار دهیم.
در این حادثه امام هشتم علی بن موسی الرضا در برابر یک تجربه تاریخی عظیم
قرار گرفت و در معرض یک نبرد پنهانی سیاسی که پیروزی یا ناکامی آن می
توانست سرنوشت تشیع را رقم بزند، واقع شد. در این نبرد، رقیب که ابتکار عمل
را به دست داشت و با همه امکانات به میدان آمده بود، مأمون بود. مأمون با
هوشی سرشار و تدبیری قوی و فهم و درایتی بی سابقه قدم در میدانی نهاد که
اگر پیروز می شد و اگر می توانست آنچنان که برنامه ریزی کرده بود کار را به
انجام برساند، یقیناً به هدفی دست می یافت که از سال چهل هجری یعنی از
شهادت علی بن ابی طالب هیچ یک از خلفای اموی و عباسی با وجود تلاش خود
نتوانسته بودند به آن دست یابند، یعنی می توانست درخت تشیع را ریشه کن کند و
جریان معارضی را که همواره همچون خاری در چشم سردمداران خلافت های طاغوتی
فرو رفته بود، به کلی نابود سازد.
اما امام هشتم با تدبیری الهی بر مأمون فائق آمد و او را در میدان نبرد
سیاسی ای که خود به وجود آورده بود، به طور کامل شکست داد. و نه فقط تشیع،
ضعیف یا ریشه کن نشد بلکه حتی سال دویست و یک هجری، یعنی سال ولایتعهدی آن
حضرت، یکی از پربرکت ترین سال های تاریخ تشیع شد و نفَس تازه ای در مبارزات
علویان دمیده شد. و این همه به برکت تدبیر الهی امام هشتم و شیوه حکیمانه
ای بود که آن امام معصوم در این آزمایش بزرگ از خویشتن نشان داد.
برای اینکه پرتوی بر سیمای این حادثه عجیب افکنده شود به تشریح کوتاهی از تدبیر مأمون و تدبیر امام در این حادثه می پردازیم.
مأمون از دعوت امام هشتم به خراسان چند مقصود عمده را تعقیب می کرد:
اولین و مهمترینِ آنها، تبدیل صحنه مبارزات حادّ انقلابی شیعیان به عرصه
فعالیت سیاسی آرام و بی خطر بود. همانطور که گفتم شیعیان در پوشش تقیّه،
مبارزاتی خستگی ناپذیر و تمام نشدنی داشتند، این مبارزات که با دو ویژگی
همراه بود، تأثیر توصیف ناپذیری در بر هم زدن بساط خلافت داشت، آن دو
ویژگی، یکی مظلومیت بود و دیگری قداست.
شیعیان با اتکای به این دو عاملِ نفوذ، اندیشه شیعی را که همان تفسیر و
تبیین اسلام از دیدگاه ائمه اهل بیت است، به زوایای دل و ذهن مخاطبین خود
می رساندند و هر کسی را که از اندک آمادگی برخوردار بود به آن طرز فکر
متمایل و یا مؤمن می ساختند و چنین بود که دایره تشیع، روز به روز در دنیای
اسلام گسترش می یافت. و همان مظلومیت و قداست بود که با پشتوانه تفکر
شیعی، اینجا و آنجا در همه دوران ها قیام های مسلحانه و حرکات شورش گرانه
را ضد دستگاه های خلافت سازماندهی می کرد.
مأمون می خواست یکباره آن خفا و استتار را از این جمع مبارز بگیرد و امام
را از میدان مبارزه انقلابی به میدان سیاست بکشاند و بدین وسیله کارایی
نهضت تشیّع را که بر اثر همان استتار و اختفا روز به روز افزایش یافته بود
به صفر برساند. با این کار، مأمون آن دو ویژگی مؤثر و نافذ را نیز از گروه
علویان می گرفت. زیرا جمعی که رهبرشان فرد ممتاز دستگاه خلافت و ولیعهدِ
پادشاه مطلق العنان وقت و متصرف در امور کشور است، نه مظلوم است و نه
آنچنان مقدس. این تدبیر می توانست فکر شیعی را هم در ردیف بقیه عقاید و
افکاری که در جامعه طرفدارانی داشت قرار دهد و آن را از حدّ یک تفکر مخالف
دستگاه که اگرچه از نظر دستگاه ها، ممنوع و مبغوض است، از نظر مردم به خصوص
ضُعفا، پرجاذبه و استفهام برانگیز است، خارج سازد.
دوم تخطئه (خطاکار خواندن، نسبت نادرست به کسی دادن) مدّعای تشیع مبنی بر
غاصبانه بودن خلافت های اموی و عباسی و مشروعیت دادن به این خلافت ها بود.
مأمون با این کار به همه شیعیان، مُزوّرانه (با دو رویی) ثابت می کرد که
ادعای غاصبانه و نامشروع بودن خلافت های مسلط که همواره جزو اصول اعتقادی
شیعه به حساب می رفته یک حرف بی پایه و ناشی از ضعف و عقده های حقارت بوده
است، چه اگر خلافت های دیگران نامشروع و جابرانه بود خلافت مأمون هم که
جانشین آنهاست می باید نامشروع و غاصبانه باشد، و چون علی بن موسی الرضا با
ورود در آن دستگاه و قبول جانشینی مأمون، او را قانونی و مشروع دانسته پس
باید بقیه خلفا هم از مشروعیت برخوردار بوده باشند و این نقض همه ادعاهای
شیعیان است. با این کار نه فقط مأمون از علی بن موسی الرضا بر مشروعیت
حکومت خود و گذشتگانش اعتراف می گرفت بلکه یکی از ارکان اعتقادی تشیع را که
همان ظالمانه بودن پایه حکومت های قبلی است نیز در هم می کوبید.
علاوه بر این، ادعای دیگر شیعیان مبنی بر زهد و پارسایی و بی اعتنایی
ائمه به دنیا نیز با این کار نقض می شد، و چنین وانمود می شد که آن حضرت
فقط در شرایطی که به دنیا دسترسی نداشته اند نسبت به آن زهد می ورزیدند و
اکنون که درهای بهشت دنیا به روی ایشان باز شد، به سوی آن شتافتند و مثل
دیگران خود را از آن مغتنم کردند.
سوم اینکه مأمون با این کار، امام را که همواره یک کانون معارضه و مبارزه
بود در کنترل دستگاه های خود قرار می داد و به جز خودِ آن حضرت، همه سران و
گردنکشان و سلحشوران علوی را نیز در سیطره خود در می آورد، و این موفقیتی
بود که هرگز هیچیک از اسلاف مأمون چه بنی امیه و چه بنی عباس بر آن دست
نیافته بودند.
چهارم اینکه امام را که یک عنصر مردمی و قبله امیدها و مرجع سوال ها و
شکوه ها بود در محاصره مأموران حکومت قرار می داد و رفته رفته رنگ مردمی
بودن را از او می زدود و میان او و مردم و سپس میان او و عواطف و محبت های
مردم فاصله می افکند.
هدف پنجم این بود که با این کار برای خود وجهه و حیثیتی معنوی کسب می
کرد، طبیعی بود که در دنیای آن روز همه او را بر اینکه فرزندی از پیغمبر و
شخصیت مقدس و معنوی را به ولیعهدی خود برگزیده و برادران و فرزندان خود را
از این امتیاز محروم ساخته است ستایش کنند و همیشه چنین است که نزدیکی دین
داران به دنیاطلبان از آبروی دین داران می کاهد و بر آبروی دنیاطلبان می
افزاید.
ششم آنکه در پندار مأمون، امام با این کار به یک توجیه گر دستگاه خلافت
بدل می گشت، بدیهی است شخصی در حدّ علمی و تقوایی امام با آن حیثیت و حرمت
بی نظیری که وی به عنوان فرزند پیامبر در چشم همگان داشت، اگر نقش توجیه
حوادث را در دستگاه حکومت بر عهده می گرفت، هیچ نغمه مخالفی نمی توانست
خدشه ای بر حیثیت آن دستگاه وارد سازد، این همان حصار مَنیعی (بلند،
استوار) بود که می توانست همه خطاها و زشتی های دستگاه خلافت را از چشم ها
پوشیده بدارد.
به جز اینها هدف های دیگری نیز برای مأمون متصور بود.
چنان که مشاهده می شود این تدبیر به قدری پیچیده و عمیق است که یقیناً
هیچکس جز مأمون نمی توانست آن را به خوبی هدایت کند و بدین جهت بود که
دوستان و نزدیکان مأمون از ابعاد و جوانب آن بی خبر بودند. از برخی گزارش
های تاریخی چنین بر می آید که حتی فضل بن سهل وزیر و فرمانده کل و مقرب
ترین فرد دستگاه خلافت نیز از حقیقت و محتوای این سیاست، بی خبر بوده است.
مأمون حتی برای اینکه هیچگونه ضربه ای بر هدف های وی از این حرکت پیچیده
وارد نیاید داستان های جعلی برای علت و انگیزه این اقدام می ساخت و به این و
آن می گفت.
حقاً باید گفت سیاست مأمون از پختگی و عمق بی نظیری برخوردار بود، اما آن
سوی دیگرِ این صحنه نبرد، امام علی بن موسی الرضا است و همین است که علی
رغم زیرکی شیطنت آمیز مأمون، تدبیر پخته و همه جانبه او را به حرکتی بی اثر
و بازیچه ای کودکانه بدل می کند. مأمون با قبول آن همه زحمت و با وجود
سرمایه گذاری عظیمی که در این راه کرد از این عمل نه تنها طَرفی برنَبست
(بهره ای نبرد) بلکه سیاست او به سیاستی بر ضد او بدل شد. تیری که با آن،
اعتبار و حیثیت و مدّعاهای امام علی بن موسی الرضا را هدف گرفته بود، خودِ
او را آماج قرار داد، به طوری که بعد از گذشت مدتی کوتاه ناگزیر شد همه
تدابیر گذشته خود را کأن لم یکن (گویی هرگز وجود نداشته است) شمرده،
بالاخره همان شیوه ای را در برابر امام در پیش بگیرد که همه گذشتگانش در
پیش گرفته بودند یعنی «قتل»، و مأمون که در آرزوی چهره قداست مآبِ خلیفه ای
موجه و مقدس و خردمند، اینهمه تلاش کرده بود سرانجام در همان مَزبله ای
(زباله دان، جای ریختن زباله) که همه خلفای پیش از او در آن سقوط کرده
بودند، یعنی فساد و فحشا و عیش و عشرت توأم با ظلم و کبر، فروغلتید.
دریده شدن پرده ریای مأمون در زندگی پانزده ساله او پس از حادثه ولیعهدی
را در ده ها نمونه می توان مشاهده کرد که از جمله به خدمت گرفتن قاضی
القضاتی فاسق و فاجر و عیاش همچون یحیی بن اَکثم و همنشینی و مجالست با
عموی خواننده و خنیاگرش ابراهیم بن مهدی، و آراستن بساط عیش و نوش و پرده
دری در دارالخلافه او در بغداد است.
اکنون به تشریح سیاست ها و تدابیر امام علی بن موسی الرضا در این حادثه می پردازیم.
1- هنگامی که امام را از مدینه به خراسان دعوت
کردند آن حضرت فضای مدینه را از کراهت و نارضایی خود پر کرد، به طوری که
همه کس در پیرامون امام یقین کردند که مأمون با نیت سوء، حضرت را از وطن
خود دور می کند. امام بدبینی خود به مأمون را با هر زبانِ ممکن به همه گوش
ها رساند. در وداع با حرم پیغمبر، در وداع با خانواده اش هنگام خروج از
مدینه، در طواف کعبه که برای وداع انجام می داد، با گفتار و رفتار، با زبان
دعا و زبان اشک، بر همه ثابت کرد که این سفر، سفر مرگ اوست. همه کسانی که
باید طبق انتظار مأمون نسبت به او خوش بین و نسبت به امام به خاطر پذیرشِ
پیشنهاد او بدبین می شدند، در اولین لحظات این سفر دلشان از کینه مأمون که
امام عزیزشان را اینطور ظالمانه از آنان جدا می کرد و به قتلگاه می برد
لبریز شد.
2- هنگامی که در مرو پیشنهاد ولایتعهدی آن حضرت
مطرح شد، حضرت به شدت استنکاف کردند و تا وقتی مأمون صریحاً آن حضرت را
تهدید به قتل نکرد، آن را نپذیرفتند. این مطلب همه جا پیچید که علی بن موسی
الرضا ولیعهدی و پیش از آن خلافت را که مأمون به او با اصرار پیشنهاد کرده
بود نپذیرفته است. دست اندرکاران امور که به ظرافتِ تدبیر مأمون واقف
نبودند ناشیانه عدم قبولِ امام را همه جا منتشر کردند، حتی فضل بن سهل در
جمعی از کارگزاران و مأموران حکومت گفت من هرگز خلافت را چنین خوار ندیده
ام، امیر المؤمنین آن را به علی بن موسی الرضا تقدیم می کند و علی بن موسی
دستِ رد به سینه او می زند. (الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج 2، ص
260)
خود امام از هر فرصتی، اجباری بودن این منصب را به گوش این و آن می
رساند، همواره می گفت من تهدید به قتل شدم تا ولیعهدی را قبول کردم. طبیعی
بود که این سخن همچون عجیب ترین پدیده سیاسی، دهان به دهان و شهر به شهر
پراکنده شود و همه آفاق اسلام در آن روز یا بعدها بفهمند که در همان زمان
که کسی مثل مأمون فقط به دلیل آنکه از ولیعهدی برادرش امین عزل شده است به
جنگی چند ساله دست می زند و هزاران نفر از جمله برادرش امین را به خاطر آن
به قتل می رساند و سر برادرش را از روی خشم شهر به شهر می گرداند، کسی مثل
علی بن موسی الرضا پیدا می شود که به ولیعهدی با بی اعتنایی نگاه می کند و
آن را جز با کراهت و در صورت تهدید به قتل نمی پذیرد. مقایسه ای که از این
رهگذر میان امام علی بن موسی الرضا و مأمون عباسی در ذهن ها نقش می بست،
درست عکس آن چیزی را نتیجه می داد که مأمون به خاطر آن، این سرمایه گذاری
را کرده بود.
3- با این همه علی بن موسی الرضا فقط بدین شرط
ولیعهدی را پذیرفت که در هیچ یک از شئون حکومت دخالت نکند و به جنگ و صلح و
عزل و نصب و تدبیر امور نپردازد و مأمون که فکر می کرد فعلاً در شروع کار،
این شرط قابل تحمل است و بعدها به تدریج می توان امام را به صحنه فعالیت
های خلافتی کشانید، این شرط را از آن حضرت قبول کرد. روشن است که با تحقق
این شرط، نقشه مأمون نقش بر آب می شد و بیشترین هدف های او نابرآورده می
گشت. امام در همان حال که نام ولیعهد داشت و قهراً از امکانات دستاه خلافت
نیز برخوردار می بود چهره ای به خود می گرفت که گویی با دستگاه خلافت،
مخالف و به آن معترض است، نه امری، نه نهی ای، نه تصدی مسئولیتی، نه قبول
شغلی، نه دفاعی از حکومت و طبعاً نه هیچگونه توجیهی برای کارهای آن دستگاه.
روشن است که عضوی در دستگاه حکومت که چنین با اختیار و اراده خود، از همه
مسئولیت ها کناره می گیرد نمی تواند نسبت به آن دستگاه صمیمی و طرفدار
باشد. مأمون به خوبی این نقیصه را حس می کرد و لذا پس از آنکه کار ولیعهدی
انجام گرفت بارها در صدد بر آمد امام را بر خلاف تعهد قبلی با لطائفُ
الحِیَل (تدبیرها و چاره جویی های زیرکانه) به مشاغل خلافتی بکشاند و سیاست
مبارزه منفیِ امام را نقض کند، اما هر دفعه امام هشیارانه نقشه او را خنثی
می کرد.
یک نمونه همان است که مُعمَّر بن خَلّاد از خود امام
هشتم نقل می کند که مأمون به امام می گوید اگر ممکن است به کسانی که از او
حرف شنوی دارند در باب مناطقی که اوضاع آن پریشان است چیزی بنویس و امام
استنکاف می کند و قرار قبلی که همان عدم دخالت مطلق است را به یادش می
آورد. نمونه بسیار مهم و جالب دیگر ماجرای نماز عید است که مأمون به این
بهانه «که مردم قدر تو را بشناسند و دل های آنان آرام گیرد» امام را به
امامت نماز عید دعوت می کند. امام استنکاف می کند و پس از اینکه مأمون
اصرار را به نهایت می رساند، امام به این شرط قبول می کند که نماز را به
شیوه پیغمبر و علی بن ابی طالب به جا آورد و آنگاه امام از این فرصت چنان
بهره ای می گیرد که مأمون را از اصرار خود پشیمان می سازد و امام را از
نیمه راه نماز بر می گرداند، یعنی به ناچار ضربه دیگری بر ظاهر ریاکارانه
دستگاه خود وارد می سازد. (الارشاد المفید، ترجمه رسولی محلاتی، ج 2، ص 257
و 258)
4- اما بهره برداری اصلی امام از این ماجرا بسی
از اینها مهمتر است. امام با قبول ولیعهدی، دست به حرکتی می زند که در
تاریخ زندگی ائمه پس از پایان خلافت اهل بیت در سال چهلم هجری تا آن روز و
تا آخر دوران خلافت بی نظیر بوده است و آن برملا کردن داعیه امامت شیعی در
سطح عظیم اسلام و دریدن پرده غلیظ تقیّه و رساندن پیام تشیع به گوش همه
مسلمان هاست. تریبون عظیم خلافت در اختیار امام قرار گرفت و امام در آن،
سخنانی را که در طول یکصد و پنجاه سال جز در خفا و با تقیّه و به خصیصین
(افراد بسیار خاص) و یاران نزدیک گفته نشده بود به صدای بلند فریاد کرد و
با استفاده از امکانات معمولی آن زمان که جز در اختیار خلفا و نزدیکان درجه
یک آنها قرار نمی گرفت، آن را به گوش همه رساند.
مناظرات امام در مجمع علما و در محضر مأمون که در آن قوی ترین استدلال
های امامت را بیان فرموده است، نامه «جوامع الشریعه» که در آن همه رئوس
مطالب عقیدتی و فقهی شیعی را برای فضل بن سهل نوشته است، حدیث معروف امامت
که در مرو برای عبدالعزیز بن مسلم بیان کرده است، قصاید فراوانی که در مدح
آن حضرت به مناسبت ولایتعهدی سروده شده و برخی از آن مانند قصیده دِعبِل و
أبونُواس همیشه در شمار قصاید برجسته عربی به شمار رفته است، نمایشگر این
موفقیت عظیم امام است.
در آن سال در مدینه و شاید در بسیاری از آفاق اسلامی هنگامی که خبر
ولایتعهدی علی بن موسی الرضا رسید در خطبه فضائل اهل بیت بر زبان رانده شد.
اهل بیت پیغمبر که هفتاد سال علناً بر منبرها دشنام داده شدند و سال های
متمادی دیگر کسی جرأت بر زبان آوردن فضایل آنها را نداشت، اکنون همه جا به
عظمت و نیکی یاد شدند، دوستان آنان از این حادثه روحیه و قوت قلب گرفتند،
بی خبر ها و بی تفاوت ها با آن آشنا شدند و به آن گرایش یافتند و دشمنان
سوگند خورده احساس ضعف و شکست کردند، محدثین و متفکرین شیعه معارفی را که
تا آن روز جز در خلوت نمی شد به زبان آورد، در جلسات درسی بزرگ و مجامع
عمومی بر زبان راندند.
5- در حالی که مأمون امام را جدا از مردم می
پسندید و این جدایی را در نهایت وسیله ای برای قطع رابطه معنوی و عاطفی
میان امام و مردم می خواست، امام در هر فرصتی خود را در معرض ارتباط با
مردم قرار می داد، با اینکه مأمون آگاهانه مسیر حرکت امام از مدینه تا مرو
را به طرزی انتخاب کرده بود که شهر های معروف به محبت اهل بیت مانند کوفه و
قم در سر راه قرار نگیرند. امام در همان مسیر تعیین شده، از هر فرصتی برای
ایجاد رابطه جدیدی میان خود و مردم استفاده کرد. در اهواز آیات امامت را
نشان داد، در بصره خود را در معرض محبت دل هایی که با او نامهربان بودند
قرار داد، در نیشابور حدیث «سلسله الذهب» را برای همیشه به یادگار گذاشت و
علاوه بر آن نشانه های معجزه آسای دیگری نیز آشکار ساخت و در جابه جای این
سفر طولانی فرصت ارشاد مردم را مغتنم شمرد، در مرو که سر منزل اصلی و
اقامتگاه خلافت بود هم هرگاه فرصتی دست داد حصارهای دستگاه حکومت را برای
حضور در انبوه جمعیت مردم شکافت.
6- نه تنها سرجنبانان تشیع از سوی امام به سکوت
و سازش تشویق نشدند بلکه قراین حاکی از آن است که وضع جدید امام موجب
دلگرمی آنان شد و شورشگرانی که بیشترین دوران های عمر خود را در کوه های
صعب العبور و آبادی های دوردست و با سختی و دشواری می گذراندند با حمایت
امام علی بن موسی الرضا حتی مورد احترام و تجلیل کارگزاران حکومت در شهرهای
مختلف نیز قرار گرفتند. شاعر ناسازگار و تند زبانی چون دعبل که هرگز به
هیچ خلیفه و وزیر و امیری روی خوش نشان نداده و در دستگاه آنان رحل اقامت
نیفکنده بود و هیچکس از سرجنبانان خلافت از تیزی زبان او مصون نمانده بود و
به همین دلیل همیشه مورد تعقیب و تفتیش دستگاه های دولتی به سر می برد و
سالیان دراز، دارِ (محل سکونت، خانه) خود را بر دوش خود حمل می کرد و میان
شهرها و آبادی ها سرگردان و فراری می گذرانید، توانست به حضور امام و
مقتدای محبوب خود برسد و معروف ترین و شیواترین قصیده خود را که ادعانامه
نهضت علوی بر ضد دستگاه های خلافت اموی و عباسی است برای آن حضرت بسراید و
شعر او در زمانی کوتاه به همه اقطار عالم اسلام برسد، به طوری که در بازگشت
از محضر امام آن را از زبان رئیس راهزنان میان راه بشنود. اکنون بار دیگر
نگاهی بر وضع کلی صحنه این نبردِ پنهانی که مأمون آن را به ابتکار خود
آراسته و امام علی بن موسی را با انگیزه هایی که اشاره شد به آن میدان
کشانده بود می افکنیم.
یک سال پس از اعلام ولیعهدی وضعیت چنین است.
مأمون، علی بن موسی را از امکانات و حرمت بی حدّ و مرز برخوردار کرده
است، اما همه می دانند که این ولیعهد عالی مقام در هیچ یک از کارهای دولتی
یا حکومتی دخالت نمی کند و به میل خود از هر آنچه به دستگاه خلافت مربوط می
شود روگردان است و همه می دانند که او ولیعهدی را به همین شرط که به هیچ
کار دست نزند قبول کرده است.
مأمون چه در متن فرمان ولایتعهدی و چه در گفته ها و اظهاراتِ دیگر، او را
به فضل و تقوا و نسَبِ رفیع و مقام علمی منیع ستوده است و او اکنون در چشم
آن مردمی که برخی از او فقط نامی شنیده و جمعی به همین اندازه ام او را
نشناخته و شاید گروهی بغض او را همواره در دل پرورانده بودند، به عنوان یک
چهره درخور تعظیم و تجلیل و یک انسان شایسته خلافت که از خلیفه به سال و
علم و تقوی و خویشی با پیغمبر، بزرگ تر و شایسته تر است شناخته اند.
مأمون نه تنها با حضور او نتوانسته معارضان شیعی خود را به خود خوش بین و
دست و زبانِ تند آنان را از خود و خلافت خود منصرف سازد بلکه حتی علی بن
موسی مایه امان و اطمینان و تقویت روحیه آنان نیز شده است، در مدینه و مکه و
دیگر اقطار مهم اسلامی نه فقط نام علی بن موسی به تهمت حرص به دنیا و عشق
به مقام و منصب از رونق نیفتاده بلکه حشمت ظاهری بر عزت معنوی او افزوده
شده و زبان ستایشگران پس از ده ها سال به فضل و رتبه معنویِ پدران مظلوم و
معصوم او گشوده شده است. کوتاه سخن آنکه مأمون در این قمار بزرگ نه تنها
چیزی به دست نیاورده که بسیاری چیزها را از دست داده و در انتظار است که
بقیه را نیز از دست بدهد. اینجا بود که مأمون احساس شکست و خسران کرد و در
صدد برآمد که خطای فاحش خود را جبران کند و خود را محتاج آن دید که پس از
اینهمه سرمایه گذاری سرانجام برای مقابله با دشمنان آشتی ناپذیر دستگاه های
خلافت یعنی ائمه اهل بیت(ع) به همان شیوه ای متوسل شود که همیشه گذشتگان
ظالم و فاجر او متوسل شده بودند، یعنی قتل.
بدیهی است قتل امام هشتم پس از چنان موقعیت ممتاز به آسانی میسور نبود.
قراین نشان می دهد که مأمون پیش از اقدام قطعی خود برای به شهادت رساندن
امام به کارهای دیگری دست زده است که شاید بتواند این آخرین علاج را آسانتر
به کار برد، شایعه پراکنی و نقل سخنان دروغ از قول امام از جمله این
تدابیر است. به گمان زیاد اینکه ناگهان در مرو شایع شد که علی بن موسی همه
مردم را بردگان خود می داند جز با دست اندرکاری عمّال مأمون ممکن نبود
هنگامی که ابی الصَّلت این خبر را برای امام آورد، حضرت فرمود: «بار
الاها، ای پدیدآورنده آسمان ها و زمین، تو شاهدی که نه من و نه هیچ یک از
پدرانم هرگز چنین سخنی نگفته ایم و این یکی از همان ستم هایی است که از سوی
اینان به ما می شود.»
تشکیل مجالس مناظره با هر آن کسی که کمتر امیدی به غلبه او بر امام می
رفت نیز از جمله همین تدابیر است. هنگامی که امام، مناظره کنندگان ادیان و
مذاهب مختلف را در بحث عمومی خود منکوب کرد و آوازه دانش و حجت قاطعش در
همه جا پیچید، مأمون در صدد بر آمد که هر متکلم و اهل مجادله ای را به مجلس
مناظره با امام بکشاند، شاید یک نفر در این بین بتواند امام را مجاب کند.
البته چنان که می دانیم هرچه تشکیل مناظرات ادامه می یافت قدرت علمی امام
آشکارتر می شد و مأمون از تأثیر این وسیله نومیدتر.
بنابر روایات، یک یا دو بار توطئه قتل امام به وسیله نوکران و ایادی خود
را ریخت و یک بار هم حضرت را در سرخس به زندان افکند، اما این شیوه ها هم
نتیجه ای جز جلب اعتقاد همان دست اندر کاران به رتبه معنوی امام را به بار
نیاورد، و مأمون درمانده تر و خشمگین تر شد. در آخر چاره ای جز آن نیافت که
به دست خود و بدون هیچگونه واسطه ای امام را مسموم کند و همین کار را کرد و
در ماه صفر دویست و سه هجری یعنی قریب دو سال پس از آوردن آن حضرت از
مدینه به خراسان و یک سال و اندی پس از صدور فرمان ولیعهدی به نام آن حضرت،
دست خود را به جنایت بزرگ و فراموش نشدنیِ قتل امام آلود.
این گذری بر یکی از فصل های عمده زندگی نامه سیاسی 250 ساله ائمه اهل
بیت(ع) بود که امید است محققان و اندیشمندان و کاوشگران تاریخِ قرن های
اولیه اسلام همت بر تنقیح (پاک و اصلاح کردن چیزی از زواید و عیوب) و تشریح
و تحقیق هرچه بیشتر آن بگمارند.
1363/05/18
منبع مقاله : کتاب انسان 250 ساله ، بیانات مقام معظم رهبری درباره‌ی زندگی سیاسی - مبارزاتی ائمه معصومین علیهم السلام 
پاورپوینت جریان شناسی(حجم: ۲۰٫۵ مگابایت )
